شبنم ایمان

از کوزه همان برن تراود که دراوست

بهتر این است که یک آیه از قرآن برایتان بیاورم از سوره مبارکه انفال :

« إنّما المؤمِنونَ الَّذینَ اِذا ذُکِرَ اللهُ وَجِلَت قُلوبُهُم »

مؤمن کسی است که وقتی اسم خدا برده شود دلش تپش پیدا کند. بلاشک باید اینطور باشد کسی که خدا را به عظمت شناخت ـ خدایی که این همه مخلوق همه به اراده او می چرخد ـ وقتی برایش آیه ای از قران می خوانند ایمانش زیاد می شود و دیگر آنکه توکل به خدا لازمه ایمان است. اگر خدا را شناختی ، رازق ، مدیر و مدبّر خداست ، پس تکیه ات هم باید خدا باشد و از هیچ چیز نباید دلهره داشته باشی.

از آن جمله که نماز را اهمّیّت می دهد ایمانی است که در دل می باشد و اعمال انسان به آن گواهی می دهد. مثلاً اگر کسی را ببینی که لبهایش خشکیده و خسته است حالش می گوید عطش پیدا کرده است. قرآن مجید می فرماید: مؤمن کسی است که نماز می خواند اگر کسی نماز نخواند مؤمن نیست !

آیا می شود بگوید بنده هستم اما بندگی نمی کنم این که تناقض است ، بگوید به خدا مؤمنم و از خدا می ترسم ولی گناه هم می کنم ، من مسلمانم اما دست به جیبم نمی زنم ، هر عبادتی که بدنی است به هر زحمتی باشد حاضرم ولی پول خرج کردن را قبول ندارم پس اسم ایمان را هم نیاور ، در دل جنابعالی از ایمان خبری نیست. مؤمن حقیقی کسی است که اهل نماز ، زکات و انفاق است ، پول خرج می کند تا جایی که حتّی اگر یک دانه خرما دارد نصفش را در راه خدا می دهد.

«مؤمنین ، اگر میثاق و عهد را قبول دارید چرا به خدا ایمان نمی آورید؟» هر فردی این آیه را بخواند و به خودش سرزنش کند: چرا به خدا ایمان نمی آوری؟ ای نفس! چرا خدا را حاضر و ناظر نمی دانی؟ به نفس خودت بگو چرا حیا نمی کنی؟ چرا از داده خدا بخل می کنی؟ سالهاست بر سر سفره اش نشسته ای و او را نشناخته ای؟!

در دعای ندبه زین العابدین علیه السلام عرض می کند: «آه آه هرچه عمرم بیشتر می شود حالم خرابتر می شود.» این است از نشانه های تأثیر قرآن بر رفتار آدمی.